Sabbatical

Eén van de meest begeerde secundaire arbeidsvoorwaarden die een werkgever zijn medewerkers kan bieden is het toestaan van langdurig onbetaald verlof. Dat wordt een “sabbatical” genoemd.

De droom een tijdje los te zijn van de drukte van alledag oefent op veel mensen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Eerlijk gezegd begrijp ik dat niet helemaal. Als je echte leven je kennelijk niet meer helemaal bevalt, waarom ga je dan niet wat anders doen? 

Een sabbatical verdient die naam namelijk pas als je terug mag komen op je oude werkplek. Het is die garantie op een veilige haven die mensen het gevoel geeft aan het “buiten spelen” te zijn. Maar zekerheid en avontuur gaan helaas niet hand in hand.

Er zijn bovendien nogal wat sabbatgerechtigden die veel te lang blijven hangen op hun “free range” schapenboerderij in Colombia. Bij terugkeer van de losgezongen schaapsherder denken werkgevers dan terecht: wat moet ik hier nog mee?

Zij die een sabbatical hebben weten los te peuteren bij de baas blijken overigens vaak ander werk te gaan doen, niet zelden onder barre omstandigheden. Een accountmanager sloot zich een jaar op in een Boeddhistisch klooster in Laos. Hij  werkte zich daar onbezoldigd zestien uur per dag de tandjes. En dat voor slechts een af en toe voorgeschoteld kommetje rijst. Hij kwam naar eigen zeggen “gelouterd” terug. Vast.  

Maar het nuttige kan wel degelijk met het aangename worden verenigd. Zo is het mogelijk voor advocaten te worden uitgezonden naar landen waar het rechtsstelsel is ingestort en te helpen bij de wederopbouw. Chirurgen doen dat soort missiewerk al langer, zij opereren dan enige weken per jaar gratis in een ziekenhuis, en dragen zo medische kennis over.

Het mes snijdt zo aan drie kanten. De werkgever krijgt een frisse maar fitte werknemer terug. De werknemer heeft zijn broodnodige oppepper gehad en de wereld is weer iets beter gemaakt. Het woord “sabbatical” past er alleen niet meer bij. Het zou “ontwikkelingsverlof” genoemd moeten worden.