Arbeidsongeschikt?

Ruim twee maanden geleden brak ik mijn beide ellebogen bij een spectaculaire zweefduik van mijn fiets. Ik had nooit eerder iets gebroken en was nogal verwonderd dat zoiets mij overkwam. Daarvoor kwam al snel een gevoel van wanhoop in de plaats. Met twee armen tegelijk in een mitella verandert het leven immers ingrijpend. Vooral het feit dat ik mijn eigen gezicht niet meer kon aanraken zorgde voor onverwachte uitdagingen. Je wilt niet weten hoe vaak je neus jeukt. 

Afgezien van de hindernissen in het huiselijk leven die gepaard gaan met leven zonder gebruik van beide armen was ik uiteraard ook "arbeidsongeschikt". Die status is niet zo eenvoudig te bereiken, leerde ik uit mijn arbeidsrechtpraktijk. De prognose voor herstel was zes weken, vertelde de arts mij, dus ik vermoedde een lange periode van immobiliteit tegemoet te gaan. En intense verveling. Nadat ik mijn Netflix abonnement eindelijk ten volle meende te kunnen gaan benutten besefte ik na een dag of drie dat ik die zes weken nooit vol zou kunnen maken met nietsnutterij. Ik besloot aan de slag te gaan.

Op kantoor doen wij al wat langer aan "het nieuwe werken" en dat bleek in deze situatie buitengewoon nuttig te zijn. In mijn studeerkamer thuis heb ik een werkplek gemaakt die volledig "thuiswerk-ready" is, met dubbele schermen en toegang tot het kantoor-telefoonnetwerk. Ik kon, met mijn armen in verband op het bureau liggend, per dag zelfs bijna een uur typewerk verrichten. Bellen lukte eveneens, mits ik de koptelefoon maar wist op te zetten. Met veel creativiteit slaagde ik daarin soms al na tien minuten, welke prestatie mij steeds een triomfantelijk "did it!" ontlokte. Ook het dicteerprogramma op mijn telefoon bood nu uitkomst. En zo leerde ik iedere dag meer over de technische mogelijkheden van mijn computerapparatuur waarvan ik het bestaan voorheen niet wist, of mij niet interesseerde. En zie: de term "arbeidsongeschikt" bleek een rekbaar begrip. Je kunt nog heel wat doen, zelfs zonder gebruik van je armen. 

Ik merkte eerder al dat veel mensen die ziek zijn graag gewoon willen werken tijdens hun ziekteperiode, ook al zitten ze gedwongen thuis. Veelal is dat om het isolement en de verveling te doorbreken, maar door de technische mogelijkheden die er nu zijn is de toegevoegde waarde van hun inzet zeker niet waardeloos. Werkgevers en arboartsen zouden daar in het kader van reïntegratieprogramma's rekening mee moeten houden. Nog te vaak kom ik gevallen tegen van werknemers die maanden thuis zitten en ieder contact met de werkvloer kwijtgeraakt zijn. Dat is voor beide partijen niet goed. Facetime, Siri, What's app en internetbellen kunnen de sleutels zijn tot een snellere reïntegratie van een werknemer, die beslist een investering van de werkgever waard is. Ook verzekeraars zouden hun kosten fors kunnen beperken als ze hierop goed inspelen. Ik ga mijn cliënten (werkgevers en werknemers) hierop in ieder geval nadrukkelijk wijzen, en verwacht dat dit inzicht op de werkvloer snel navolging zal krijgen. Je bent zo ziek als je je voelt.